Είμαστε κάτι
νερό. Ο ένας είναι σαν λακκούβα με νερό. Είναι κάτι επιφανειακός. Να πούμε σκληρά, ότι δεν έχει μυαλό, αδιάφορο να
μιλάς με τέτοιο τύπο ανθρώπων. Ο άλλος είναι σαν λίμνη. Θέλεις να τον
γνωρίζεις, μιλάς, μαθαίνεις κάτι, αλλά σε κάποιο χρονικό διάστημα καταλαβαίνεις
ότι έφτασες στο «τελευταίο σημείο». Ότι ο άνθρωπος αυτός δεν ασχολείται με κάτι
καινούριο και από κει δε σε ενδιαφέρει σαν άνθρωπος, με ποιον μπορείς να κάνεις
παρέα και να περνάς ωραία την ώρα σου. Ξέρεις όλα όσα μπορεί να πει, τι θα
κάνει σ’ αυτή ή στην άλλη στιγμή.
