Ποίηση

Βράδυ

τσιμέντο βρόμικοι δρόμοι 

στάζει το χρώμα και μένουνε μόνοι

βλέμματα κόσμος στάχτη 

το χρώμα που στάζει 

χαμογελάει σε κοιτάζει 

η νύχτα πέφτει τα φώτα σβήνουν

Λογοτεχνία

Το ραντεβού για τις έντεκα

3ο Βραβείο Διηγήματος στο Λογοτεχνικό Διαγωνισμό
    του Πολιτιστικού Συλλόγου "Δράση"
    Μάϊος 2018

Η ζωή, είναι μια απέραντη άβυσσος. Μπορείς σε αυτήν, να συναντήσεις τα πάντα. Πόνο, θλίψη, χαρά, θαλπωρή. Τι είναι όμως αυτό που της δίνει νόημα; Τι είναι αυτό που σε κάνει να παλεύεις καθημερινά; Λένε, πως χωρίς πόνο η ζωή μας θα ήταν καλύτερη, αλλά μήπως θα ήταν ανιαρή χωρίς αυτόν; Υπάρχουν δύο είδη ανθρώπων σε αυτόν τον κόσμο, αυτοί που υπάρχουν στην ζωή και αυτοί που την ζουν. Άραγε τι είναι καλύτερο;

Η ιστορία, δεν είναι μια ιστορία σαν όλες τις άλλες. Ίσως μιλάει και για αγάπη αλλά και για πόνο. Ούτως η άλλως, αυτά τα δύο είναι αλληλένδετα. Υπάρχει άνθρωπος που να μην έχει αγαπήσει κάτι, όπως ένα νεαρό και αθώο κοριτσάκι αγαπά μια πορσελάνινη κούκλα που της δόθηκε εγκάρδια; Και υπάρχει κάποιος που να έχει κρατήσει τόσο σφιχτή την καρδιά του, ώστε να μη ραγίσει και να σπάσει όπως η κούκλα που θα πέσει στο έδαφος; Αν ναι, μπορώ να πω με σιγουριά πως αυτός ο άνθρωπος ανήκει στην πρώτη κατηγορία, των απλά υπαρχόντων.

Ένα όμορφο φθινοπωρινό πρωινό, την 11^η Σεπτέμβρη, η Λήδα περπατούσε στην Ερμού γεμάτη χαρά και περηφάνια για τα καινούργια μαύρα Όξφορντ σουέντ – με όση φιάπα έπρεπε – παπούτσια της. Θα μπορούσε κανείς να πει, βλέποντάς την, ότι προφανώς ο κόσμος της άνηκε. Κανείς δεν μπορούσε να συγκριθεί με αυτήν ή με τα σουέντ – με όση φιάπα έπρεπε – παπούτσια της. Τα μακριά ίσια και στο χρώμα του κάρβουνου μαλλιά της, έκαναν την τέλεια αντίθεση με το λευκό πορσελάνινο δέρμα της και τα βαμμένα – με την απόχρωση της φωτιάς – κόκκινα χείλη της. Η εκτυφλωτική της λάμψη και η σαγηνευτική γοητεία της έκανε τους ανθρώπους γύρω της να μην μπορούν παρά να της ρίξουν τουλάχιστον ένα βλέμμα, γιατί θα έπρεπε άλλωστε να είναι κανείς πολύ θαρραλέος για να κάνει κάποια άλλη κίνηση. Η Λήδα, λοιπόν, μία γυναίκα γεμάτη δύναμη και με μια ολοκληρωμένη προσωπικότητα. Δεν της έλειπε τίποτα από τη ζωή, γοητεία, δουλειά, μαύρα Όξφορντ σουέντ – με όση φιάπα έπρεπε – παπούτσια … έτσι δεν είναι;