Ποίηση

Βράδυ

τσιμέντο βρόμικοι δρόμοι 

στάζει το χρώμα και μένουνε μόνοι

βλέμματα κόσμος στάχτη 

το χρώμα που στάζει 

χαμογελάει σε κοιτάζει 

η νύχτα πέφτει τα φώτα σβήνουν

μα μέσα στο χώμα οι σπόροι 

φυτρώνουν και τα λουλούδια τις

πέτρες σκίζουν 

η μπογιά από τους μαύρους τοίχους στάζει

και η γόπα από το τελευταίο τσιγάρο δακρύζει και ανάβει

Χαρμολύπη 

Εδώ Αθηνά θεά Αθηνά 

στην πλάκα τον έρωτα πήρα

τον έρωτα κλέβω τον έρωτα 

μια ιδέα όχι λέξη ποιος θα πέσει ποιος

θα αντέξει 

παρελθόν τυλίγω το σώμα μου 

αντίο σε βρήκα εκεί πίσω 

γιατί στο παρόν έχει κρύο

τα χέρια σου να τυλίγουν το σώμα μου 

και ’γω να σου ψιθυρίζω 

πως σε βλέπω στο ύπνο μου 

σε εκείνο το μουντό άσπρο θρανίο

Σιγαλιά ένα βράδυ εκεί στα στενά

που η μήτρα ζωή σημαδεύει και πυροβολά

άσεμνα στα δικά σου τα χέρια ίδια τα βάσανα

ζωή λαού φορές πλήρες νοσοκομείο που

στέκεται αχαμνά

μέσα στης ζωής το λιοπύρι το σφυρί

που ανάβει και σβήνει

φωνές απ’ τη μούσα μιλάει με

οδύνη ένα σύμπαν που σε καταπίνει

και η ζωή σου άλλοτε σιγοσβήνει

φύγε σε ρουφάει η δίνη

Βασίλης Κωνσταντόπουλος