Αδιέξοδα του σημερινού πολιτισμού και η δυσκολία του ανθρώπου στην επαφή του με το φυσιολογικό

Στα χρόνια του δημοτικού, στη δική μου περίπτωση, ήταν σημαντικό να έχεις ένα λογαριασμό Skype. Ήταν η πρώτη μορφή επικοινωνίας μέσω υπολογιστή που είχαμε γνωρίσει, και επιτρεπόταν να χρησιμοποιήσω. Αφότου συμμετείχα, συνειδητοποίησα ότι δεν άξιζε τον κόπο. Τους έβλεπα όλους κάθε μέρα στο σχολείο έτσι κι αλλιώς, άρα, γιατί; Για τη μόδα. Αργότερα, εμφανίστηκε το Facebook. Στο Facebook μπορούσες να κάνεις «φίλους». Μη έχοντας φίλους, και με την απαγόρευση από τους γονείς μου, δεν είχα την ευκαιρία να συμμετέχω σε αυτήν τη μόδα. Και χαίρομαι γι’ αυτό. Οι «φίλοι» που έκανες, από μια αθώα ιδέα για την ευκολότερη επικοινωνία μεταξύ ανθρώπων που γνώριζες στην
αληθινή ζωή, έγιναν μόνο ένα νούμερο. Φάνηκε αυτό αργότερα με τις ιστοσελίδες, και κυρίως με τις εφαρμογές για τη διευκόλυνση της χρήσης μέσω τηλεφώνου ( γιατί ποιος δεν θα ήθελε να εκφράσει τις ναρκισσιστικές του αξίες βγάζοντας “selfies” και ανεβάζοντάς τες γρήγορα και εύκολα στην πλατφόρμα της έννοιας του ναρκισσισμού).

Από τους ανεκτίμητους «φίλους» που είχες, μπορούσες να αναβαθμιστείς σε αυτούς που σε «ακολουθούν». Όσο περισσότερους ακόλουθους είχες, τόσο πιο σημαντικός ήσουν. Έπρεπε να έχεις μια ωραία εμφάνιση, και μια τέλεια, μαγική, αλάνθαστη ζωή. Οι «ακόλουθοί» σου έβλεπαν μόνο την προσωπικότητα και ζωή που τους παρουσίαζες. Τελικά, ο πιο αγενής, απαίσιος και άξεστος άνθρωπος και να ήσουν, αν είχες αρκετούς «ακόλουθους», και την πιο υπέροχη αλάνθαστη ζωή με πρώτη ματιά, ήσουν και είσαι σημαντικός και αγαπητός. Αυτός είναι ο λόγος για τη σημερινή δυσκολία του ανθρώπου στην επαφή του με το φυσιολογικό. Οι φίλοι έγιναν ακόλουθοι. Τυφλοί και μόνοι.