Μνήμη – Ταυτότητα – Παρελθόν

Δημιουργώντας τη δική μας ιστορία

Αν δεν υπήρχε το παρελθόν, εμείς οι ίδιοι δεν θα υπήρχαμε. Γι’ αυτό το λόγο πρέπει να τιμάμε τις άλλες γενιές και τους προγόνους, γιατί εμείς οι ίδιοι είμαστε ελεύθεροι χάρη σε αυτούς και σε αυτά που έκαναν για μας.

        Πρέπει να γνωρίζουμε τον ίδιο τον εαυτό μας και να είμαστε περήφανοι γι’ αυτό που είμαστε και από εκεί που καταγόμαστε. Να θυμόμαστε ότι όλοι είμαστε ίδιοι και να μην επηρεαζόμαστε από τους άλλους. Αν σεβόμαστε τους συνανθρώπους μας, τότε είμαστε περήφανοι για τον ίδιο τον εαυτό μας και για την ταυτότητά μας. Είναι δύσκολο να

ξεχάσουμε γεγονότα που μας έχουν επηρεάσει και που τα σκεφτόμαστε συνεχώς και νοιώθουμε τύψεις γι’ αυτά· μερικά από αυτά μπορεί να είναι ευχάριστα και άλλα άσχημα. Αν εμείς οι ίδιοι δεν μπορούμε να τα αφήσουμε πίσω, τότε δεν θα μπορέσουμε να νοιώσουμε ελεύθεροι. 

        Όταν ξεκαθαρίσουμε το παρελθόν και μάθουμε γι’ αυτό, τότε θα είμαστε ελεύθεροι και θα μπορέσουμε να προχωρήσουμε και να κάνουμε καινούρια πράγματα και να δημιουργήσουμε τη δική μας ιστορία με έναν τρόπο που να μας θυμούνται.

Αλέξανδρος Μαλλίδης

Η ζωή μου μέχρι σήμερα

Γεννήθηκα στις 18 Ιουνίου το 1999. Όταν ήμουν μικρή, έμενα σ’ ένα σπίτι στη Νέα Φιλαδέλφεια. Δεν θυμάμαι πολλά πράγματα από τότε αλλά είχα ένα δωμάτιο με παιχνίδια. Τον πιο πολύ καιρό εκεί ήμουν. Περνούσα πολύ ωραία.

          Όταν ήμουν τεσσάρων ετών οι γονείς μου χώρισαν και έτσι βρέθηκα με τη μαμά στο σπίτι του παππού και της γιαγιάς. Η αλήθεια είναι πως δεν στεναχωρήθηκα ιδιαίτερα, γιατί ήμουν μικρή και η γιαγιά μου έκανε όλα τα χατίρια. Ήταν πολύ ωραία. Με τη μαμά μου, τη γιαγιά, τον παππού και τις δύο θείες μου. Όμως, πλέον, ο παππούς, η γιαγιά και η μια θεία μου μένουν σε ένα σπίτι που έχουμε στη Λούτσα. Στην αρχή ήθελα να είμαι κοντά στη γιαγιά μου, όμως, μεγαλώνοντας κατάλαβα πως είναι πιο καλά έτσι, γιατί έχω την ησυχία μου.

          Δεν θα ξεχάσω ποτέ τότε που, τα Χριστούγεννα, πήγαινα με τη μαμά στο Σύνταγμα και ανέβαινα στο Καρουσέλ και στα πόνι. Ήταν υπέροχα! Επίσης, αξέχαστα θα μου μείνουν τα καλοκαίρια στη Λούτσα. Γεμάτα ζέστη, θάλασσα, παγωτά και παιχνίδι. Όμως, τώρα, δεν πάω εκεί για να είμαι κοντά στους φίλους μου. Πάω εκεί μόνο στις γιορτές και κάποια σαββατοκύριακα.

          Ήταν ωραία όταν ήμουν μικρή, γιατί, όταν είσαι μικρός, είσαι ξένοιαστος, παίζεις κτλ. Όταν μεγαλώσεις, όμως, εκτός από την μεγαλύτερη ελευθερία, έχεις και περισσότερες έγνοιες και ευθύνες.

          Αυτή είναι η ζωή μου μέχρι στιγμής. Μου λείπει ο καιρός που ήμουν μικρή. Ώς τώρα, είχα μια σχετικά εύκολη εφηβεία. Ελπίζω να είναι ευχάριστη, όπως τώρα, και η μετέπειτα ζωή μου ως ενήλικη.

Μαρία Αναγνώστου

Όλοι νομίζουν πως σε ξέρουνε και έχουνε μια άποψη για σένα χωρίς να γνωρίζουν τι έχεις περάσει και έχεις φτάσει σ’ αυτό το σημείο. Το να δείξεις κάποιον με το δάχτυλό σου και να τον κρίνεις είναι πολύ εύκολο, το δύσκολο είναι να κρίνεις τον ίδιο σου τον εαυτό. Πιστεύω ότι στην εποχή μας οι έφηβοι έχουν πολλά προβλήματα στο κεφάλι τους και ένας απ’ τους κυριότερους λόγους είναι τα προβλήματα των γονιών στο σπίτι λόγω της οικονομικής κρίσης και άλλων.

        Ένας έφηβος, όταν τον προβληματίζουν διάφορα, θα ξεσπάσει κάπου, και υπάρχουν πολλοί τρόποι, όπως το να τσακωθεί, να καπνίσει, να πιεί αλκοόλ, ακόμα και αν, άθελά του, κάνει κακό στον εαυτό του. Αυτό, συνήθως, δεν το καταλαβαίνουν οι γονείς και έχει ως αποτέλεσμα τσακωμούς.

        Η άποψή μου είναι ότι, για να’ σαι καλά, πρέπει να θυμάσαι από πού ήρθες, πού είσαι τώρα και πού θες να φτάσεις χωρίς να ενδιαφέρεσαι τόσο για το τι θα σκεφτεί ο καθένας· ο κάθε άνθρωπος έχει τη δική του ζωή και έχει το δικαίωμα να διαλέξει τον δρόμο που θέλει, γιατί το κυριότερο πράγμα είναι να τα έχεις καλά με τον εαυτό σου.

Γιώργος Καράκαντης