Η προσωπική μου φυλακή

Όλα ξεκίνησαν ένα φεγγαρόλουστο βράδυ, κάπου στην προσωπική μου φυλακή. Αυτή η φυλακή δεν είχε τοίχους ή κάγκελα, μήτε φρουρούς και δεσμοφύλακες. Ήταν μια φυλακή λίγο διαφορετική, είχε μεγάλους χώρους και πολλά δωμάτια. Αυτό, όμως, που την καθιστούσε φυλακή ήταν η μοναξιά. Ο μόνος άνθρωπος που είχα να μιλήσω ήταν ο εαυτός μου. Πού σταματάει, όμως, να είναι λογικό το να μιλάς στον εαυτό σου; Αυτό το ερώτημα με έτρωγε...

Καθώς έτρωγα το πλούσιο δείπνο, που μόλις είχα ετοιμάσει, άρχισαν να ακούγονται κάποιοι θόρυβοι. Έτσι νόμιζα εγώ, τουλάχιστον... Δεν έδωσα σημασία και συνέχιζα να απολαμβάνω το φαγητό μου. Όμως, μου κόπηκε η όρεξη, ήθελα να ξανακούσω αυτό το θόρυβο, να μην υπάρχει πια αυτή η μοναξιά. Μάταια, όμως· οι ελπίδες μου είχαν λιγοστέψει. Δεν υπήρχε κανείς. Το μόνο που ήθελα ήταν να έχω κάποιον να ανταλλάξω μια κουβέντα. Έφτασα στο σημείο να μην μπορώ να ξεχωρίσω τη σφαίρα της φαντασίας από την πραγματικότητα. Ήταν το πιο επώδυνο βασανιστήριο. Να είσαι μόνος. Όλα στη ζωή γίνονται από τουλάχιστον δύο... Μα, δεν είχα κανέναν.

 

Ήθελα να κάνω πράγματα, να πάω βόλτα με το ποδήλατο, να αγαπήσω... Μα είχα στερηθεί και το προνόμιο της αγάπης. Όποτε σκεφτόμουν την αγάπη, κλάματα με έπιαναν. Έπεσα, κοιμήθηκα, τα κατάφερα...

Η επόμενη ανάμνησή μου ήταν σε μια λίμνη με πολύ κόσμο. Ευτυχώς, ξύπνησα. Ήταν όλα ένα ψέμα.

Κώστας Τσιριμιάγκος