Εργασία και νέοι

Η Κοινωνία μου 2016

Γεννήθηκα σε μια πολιτισμένη «μεγάλη κοινωνία» που θεωρητικά προέχουν τα ανθρώπινα δικαιώματα. Ακούω πως είμαι τυχερή που γεννήθηκα σε μια εποχή που η τεχνολογία έχει εξελιχθεί τόσο πολύ, με διευκολύνει, ζω με ανέσεις.

Από την άλλη, μου λένε κρίμα, η γενιά σας δεν έχει μέλλον, λόγω της σημερινής κατάστασης. Παρ’ όλα αυτά, πήγαινε σχολείο, πάρε καλούς βαθμούς, μπες σε μια σχολή, τέλειωσέ την, πρέπει να μάθεις ξένες γλώσσες, υπολογιστές, μεταπτυχιακά, σεμινάρια. Κοίτα, είναι μεγάλος ο ανταγωνισμός, είναι δύσκολα εκεί έξω, χρειάζεσαι εφόδια...

Και στην τελική, φτάνεις τριάντα χρονών με πτυχία κρεμασμένα στον τοίχο σου και λες τώρα θα ζήσω, τα όνειρά μου θα γίνουν αληθινά. Τσουπ! Βγαίνει ένας κύριος κουστουμάτος στο γυαλί και σου λέει βρισκόμαστε σε κρίση, χρωστάμε σαν χώρα, η ανεργία έχει φτάσει στα ύψη, φόροι, μείωση μισθών, συντάξεων, κι άλλοι φόροι, πάλι μείωση. Με ψυχραιμία, λες, πρέπει να βρω δουλειά, οποιαδήποτε προς το παρόν, για να αντεπεξέλθω και μετά θα βρω αυτό που μου αρέσει, μου ταιριάζει, νοιώθω πως προσφέρω, γίνομαι δημιουργικός.

Ψάχνεις ατέλειωτες ώρες, τα βιογραφικά σου τα στέλνεις λες και είναι διαφημιστικά φυλλάδια, η χρυσή ευκαιρία έχει γίνει το αγαπημένο σου περιοδικό, δεν έχεις χάσει ούτε ένα τεύχος, το αφτί σου έχει πάρει φωτιά από τα τηλέφωνα, τα μάτια σου δεν κλείνουν ποτέ, περιμένουν μια απάντηση. Σου έρχεται, για αρχή χαίρεσαι, είναι άκυρη, δεν σου ταιριάζει, παρόλα αυτά πας για τα προς το ζην. Και, μέρα με τη μέρα, σε τρώει, νιώθεις πως σκας, δεν υπάρχει αέρας, είσαι εγκλωβισμένος, μετατρέπεσαι σε σκλάβο άθελά σου, δίχως να το καταλάβεις. Παρ’ όλα αυτά, συνεχίζεις. Κάπως έτσι φαντάζομαι το μέλλον μου, αυτή την εντύπωση μου έχει δώσει η πολιτισμένη μας Ευρώπη. Πρέπει να διεκδικήσω όσα, θεωρητικά τουλάχιστον, εκφράζει.

Το όνειρό μου είναι όχι απλά να ζήσω για να επιβιώσω, δεν επιτρέπω να μου επιβληθεί το χρήμα, θέλω η εργασία να με εκφράζει, να χαίρομαι, σε ώρες που να αντέχω, όχι να εξουθενώνομαι. Η δουλειά που θα κάνω να έχει την ταυτότητά μου και όχι η δουλειά μου να με καπελώνει, να με κοστολογεί σαν ένα προϊόν. Πιστεύω όλοι οι νέοι το ίδιο οραματιζόμαστε, γι’ αυτό πρέπει να λειτουργήσουμε συλλογικά και όχι με το συμφέρον.

Βάσω Ψιμογιάννου