(Ένα παιδί που δουλεύει στα ορυχεία εξόρυξης κοβαλτίου για
τις μπαταρίες των κινητών)
Κάθε μέρα είναι
ακριβώς η ίδια.
Κάθε βράδυ
υπάρχει πόνος και χαρά.
Πόνος γιατί το
σώμα μου πεθαίνει.
Χαρά γιατί έφτασε
στο τέλος το βάσανο,
μα θα επανέλθει
το πρωί.
Δεν έχω πια
δάκρυα να ρίξω.
Το έκανα κάθε
βράδυ, τώρα μόνο ελπίζω.
Κάνω εκατομμύρια
ανθρώπους χαρούμενους.
Και σκέφτομαι
πια αυτό.
Μα δεν πειράζει
που δεν ξέρουν πως,
για μια μπαταρία,
πεθαίνω εγώ.
Χριστίνα
Σπίθα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου