Δεν έχω στόμα και θέλω να ουρλιάξω.....

Η δικτατορία, δηλαδή η άνοδος του στρατού στην εξουσία, έχει συνταράξει σχεδόν όλη την κοινωνία.
Βγαίνω από το σπίτι και βλέπω στρατιώτες να περιπολούν στις γειτονιές με όπλα και έχω ακούσει από συμπολίτες μου για εισβολή στρατιωτών σε σπίτια ανθρώπων και συλλήψεις, πιθανότατα γιατί είχε μαθευτεί από κάπου ότι εναντιώθηκαν στο καθεστώς. Και μαθεύτηκε, πιθανότατα, γιατί το καθεστώς έχει βάλει
πληροφοριοδότες όπου συχνάζει ο κόσμος για να γνωρίζει ποιοι είναι εναντίον του, ώστε να τους εξοντώσουν είτε εξορίζοντάς τους είτε δέρνοντάς τους μέχρι να δηλώσουν μετάνοια που είχαν εναντιωθεί στο καθεστώς.
Βλέπω ανθρώπους που υποστηρίζουν πραγματικά το καθεστώς, με τρομάζουν, και, όταν τους είχα ρωτήσει γιατί χαίρονται με το καθεστώς ενώ εξορίζονται και βασανίζονται συνάνθρωποί μας με αντίθετη άποψη, μου είπαν ότι αφού το καθεστώς δεν τους πειράζει, δεν έχουν θέμα, και αναρωτιέμαι αν ένα καθεστώς δίωκε αυτούς, οι συμπολίτες τους που δεν διώκονταν δεν θα έπρεπε να ενδιαφερθούν;
Πάντως, δεν έχω φωνή να ουρλιάξω με όσα βλέπω, δεν ξέρω ποιον να εμπιστευτώ, αυτό το καθεστώς έχει διχάσει την κοινωνία και την έχει αρρωστήσει και φοβάμαι να αντιδράσω, γιατί το λιγότερο που μπορώ να πάθω είναι να βασανιστώ. Πραγματικά βρίσκομαι σε δίλημμα, να αντιδράσω απέναντι στο φόβο και τον εκβιασμό της κυβέρνησης ή να περιμένω να κινητοποιηθεί ο κόσμος και να συμμετάσχω κι εγώ; Ή να περιμένω μήπως και το καθεστώς καταρρεύσει; Πραγματικά, σε ένα καθεστώς μη ολοκληρωτικό οι παράνομοι άνθρωποι είναι φυλακισμένοι, σε ένα ολοκληρωτικό καθεστώς όλοι οι άνθρωποι, παράνομοι και μη, είναι φυλακισμένοι.

                                                                           Μάριος Αλμαλιώτης