Με αφορμή μια ταινία...

Το «Άσπρο Άλογο» του Αλμπέρ Λαμορίς

Το μήνυμα και η αίσθηση που μου έδωσε η ταινία ήταν ταυτόχρονα μίσος αλλά και αγάπη. Το μίσος το προκάλεσαν οι άνθρωποι που κυνηγούσαν και ταλαιπωρούσαν το άλογο και του συμπεριφέρονταν με βία. Πέρα από αυτό, όμως, αυτοί οι άνθρωποι είχαν και κάποιους κανόνες τους οποίους δεν τηρούσαν ούτε οι ίδιοι. Το μικρό παιδί, κατά τη γνώμη μου, ήταν πολύ θαρραλέο και τολμηρό, έκανε τα πάντα για να μπορέσει να δαμάσει το άλογο που κανένας δεν μπορούσε· το παιδί το αγαπούσε πραγματικά και το φρόντιζε, ενώ οι καβαλάρηδες του συμπεριφέρονταν χυδαία. Οι καβαλάρηδες είχαν πει στο παιδί ότι, άμα καταφέρει να το δαμάσει, θα του αφήσουν το άλογο και δεν θα τους ξαναπειράξουν. Κι όμως το παιδί με πολύ κόπο, πόνο και ιδρώτα κατάφερε να το δαμάσει και οι καβαλάρηδες θύμωσαν και συνέχισαν να κυνηγάνε και να κακοποιούν το άλογο. Τέλος, πιστεύω πως και τα ζώα πρέπει να έχουν ελευθερία να κάνουν αυτό που θέλουν και εμείς οι άνθρωποι να είμαστε ειρηνικοί και όχι να τα κακοποιούμε· πρέπει να τα αγαπάμε και να τα φροντίζουμε.

Με λίγα λόγια, οι καβαλάρηδες αποδείχτηκαν σαν ζώα, όπως λένε μερικοί, αλλά τα ζώα, σε σχέση με τους καβαλάρηδες και άλλους παρόμοιους ανθρώπους είναι πολύ πιο καλά και έχουν πιο καλή ψυχή.

Αμαρίλντο Μεντί