Η προσωπική μου φυλακή

Αναγκαστικό και «σαν φυλακή» είναι το σχολείο, επειδή πολλά παιδιά αναγκάζονται, δεν θέλουν να πηγαίνουν σχολείο, να μαθαίνουν καινούρια πράγματα, να «βγάλουν κάποιο χαρτί» για να έχουν κάποιο «όπλο» στη ζωή τους. Την γνώση δεν τη θέλουν, την αναζητούν, όμως, από γονείς και διαδικτυακά. Νοιώθουν εγκλωβισμένα, γι’ αυτό τα περισσότερα παιδιά έρχονται στο σχολείο για να περνάνε την ώρα τους.

Εμένα δεν με εγκλωβίζει το σχολείο. Πιο πολύ εγκλωβίζομαι όταν αγαπάω κάποιον και δεν με αφήνουν να είμαι μαζί με τον άνθρωπό μου. Αυτό δεν είναι απλά φυλακή για μένα, αλλά η ψυχή μου μέσα μαραζώνει σαν το λουλούδι. Τρέμω στην ιδέα ότι όλος ο κόσμος είναι με το ταίρι του και εγώ είμαι μέσα σε ένα σπίτι εγκλωβισμένη, φυλακισμένη. Γιατί, σκέφτομαι ότι δεν είναι κάτι κακό να είσαι με αυτόν που αγαπάς, δεν μπορούνε να παίζουν με την ψυχοσωματική μου οδύνη· νοιώθω μερικές φορές ότι θέλω να τα αφήσω όλα πίσω και να σηκωθώ να φύγω μακριά, να έχω την ελευθερία! Μια είναι η ζωή και είναι δική μου και δεν δέχομαι να είμαι φυλακισμένη για κάτι πολύ όμορφο και αθώο όπως τον έρωτα, την αγάπη. Τα ωραία που έχει η ζωή θέλω να τα απολαμβάνω όπως θέλω, με όποιον τρόπο θέλω και όποτε θέλω.

Δεν είμαι καναρίνι στο κλουβί, έχω δικαίωμα στη ζωή και δεν δέχομαι περιορισμούς. Καλύτερα να πεθάνω, παρά να είμαι μέσα σε τέσσερεις τοίχους χωρίς να κάνω τίποτα. Δεν μπορώ, δεν γίνεται! Πονάω με τη σκέψη και τη λέξη «φυλακισμένη» και «αποκλεισμένη»!

Εύη Δουλφ