Λογοτεχνια

Το χρυσό μου κλουβί

‘Ημουν μόνος στο δωμάτιό μου, κατά τις δωδεκάμιση το μεσημέρι, και σκεφτόμουν τους αριστοκράτες του 18^ου αιώνα, οι οποίοι ήταν πλούσιοι αλλά δεν είχαν αρκετή ελευθερία, όσο οι φτωχοί στους δρόμους. Για παράδειγμα, στο έργο του Ουίλλιαμ Σαίξπηρ «Ρωμαίος και Ιουλιέτα», ήταν και οι δυο από πλούσιες οικογένειες που ήταν εχθροί. Είχαν τα πάντα, αλλά όχι ελεύθερη αγάπη, επειδή οι δυο αυτές οικογένειες είχαν κόντρα μεταξύ τους.

Ένα άλλο παράδειγμα είναι «Ο Πρίγκιπας και ο Φτωχός» του Μαρκ Τουαίν, δύο άτομα που έμοιαζαν σαν δυο σταγόνες νερό αλλά ο ένας ήταν φτωχός και ο άλλος πλούσιος, ο Πρίγκιπας της Αγγλίας. Ο πρίγκιπας είχε πλούτη, εκπαίδευση, φαγητό, τα πάντα. Μόνο η ελευθερία του έλειπε· ήθελε να γίνει σαν τα άλλα τα παιδιά που είχαν ελευθερία και μπορούσαν να κάνουν ό,τι θέλουν. Ενώ το φτωχό παιδί, ο Τομ, ήθελε να γίνει σαν τον πρίγκιπα, αλλά χωρίς να ξέρει ότι δεν θα έχει ελευθερία όπως τώρα, και ότι σύντομα θα γινόταν ο νέος βασιλιάς της Αγγλίας. Κάθε αριστοκράτης, ούτε κι ο βασιλιάς, δεν έχει ελευθερία, γιατί νομίζετε;

Η απάντηση είναι εύκολη. Οι αριστοκράτες και τα πριγκιπάτα χρησιμοποιούν τρόπους στις χειραψίες, στο φαγητό, στην συνομιλία, ακόμα και στο ντύσιμο, ενώ εμείς είμαστε ελεύθεροι, κάνουμε και λέμε ό,τι θέλουμε. Οι άνθρωποι σήμερα τα μοναδικά χρυσά κλουβιά που έχουν είναι το σπίτι, η οικογένειά τους. Το ίδιο ισχύει και για όλους μας το χρυσό μας κλουβί είναι το σπίτι και η οικογένειά μας.

Αντώνιος Περπαλάϊ