Δεν έχω στόμα και θέλω να ουρλιάξω

Ξυπνάω.. δεν ξέρω πού βρίσκομαι. Κοιτάω τριγύρω μου. Βρίσκομαι σε μια γωνία ενός άγνωστου δωματίου, πάλι. Παρατηρώ ότι δεν υπάρχει πόρτα εδώ, μόνο παράθυρο. Σηκώνομαι φοβισμένη και παίρνω κατεύθυνση προς το παράθυρο. Προσπαθώ να το ανοίξω, μα δεν ανοίγει. Ταραγμένη ψάχνω σκληρό αντικείμενο να σπάσω το τζάμι. Παίρνω στα χέρια μου μια ξύλινη καρέκλα και με όση δύναμη έχω μέσα μου σπάω το τζάμι. Κοιτάω κάτω. Παίρνω το θάρρος να πηδήξω από το παράθυρο. Πηδάω, ξαφνικά πέφτω σε ένα βαθύ κενό, σκέτη μαυρίλα γύρω μου. Ξαφνικά, εμφανίζεται ένας δυνατός φακός στο δεξί μου χέρι. Αρχίζω και τρέχω πανικόβλητη μεσ’ τη μαυρίλα. Σταματάω. Προσπαθώ να φωνάξω, μα δεν μπορώ. Μετά από τόσο τρέξιμο, βρήκα τη διέξοδο. Βγαίνω. Βλέπω τόσους άγνωστους μπροστά μου. «Πού βρίσκομαι πάλι;», «Τι κάνω εδώ;», «Τι στο καλό γίνεται;» Αναρωτιόμουν μέσα μου. Θέλω να ουρλιάξω μα δεν μπορώ. Θέλω να φωνάξω με ερώτηση το «πού είμαι;». Περπατάω στο «άγνωστο» σημείο, παρατηρώντας τους πάντες και τα πάντα. Αρχίζω και βλέπω τα ίδια πρόσωπα κάθε τρεις και λίγο. Τι γίνεται; Προσπαθώ να βρω κάποιο σημείο να κρυφτώ. Μπαίνω σ’ ένα άδειο πάρκο και κάθομαι σε μια καρέκλα που βρίσκεται στο κέντρο. Ξαφνικά, άρχισαν να μαζεύονται οι «άγνωστοι» γύρω μου. Όλο και περισσότερο θέλω να ξεφύγω. Μα δεν με αφήνουν. Θέλω να φωνάξω μα δεν έχω στόμα. Θέλω να βγάλω όλα τα συναισθήματά μου φωναχτά, μα δεν έχω στόμα αυτή τη στιγμή. Θέλω να τα βγάλω από μέσα μου μα δεν μπορώ. Πνίγομαι, βοήθεια! Με πνίγει ό,τι έχω μέσα μου αυτή τη στιγμή. Νιώθω σαν να βρίσκομαι σε ένα κλουβί χωρίς πόρτα και να προσπαθώ να βγω, μα δεν μπορώ. Πνίγομαι, βοήθεια! Ξαφνικά κλείνουν τα μάτια μου.

Μαρία Οτζόνσεκ