Λογοτεχνία

«Δεν έχω στόμα και

θέλω να ουρλιάξω...»

Υπάρχει ένα μεγάλο δίλημμα στην απόφαση ενός ανθρώπου στη ζωή του για να κάνει τον εαυτό του να μην κρατάει μέσα του πράγματα ή να κάνει τον εαυτό του να είναι σαφής και ειλικρινής με τον εαυτό του και με τους ανθρώπους γύρω του.

Όμως, όταν οι ανάγκες των ανθρώπων τους κάνουν να κάνουν τα στραβά μάτια σε διάφορα μικροπράγματα που συμβαίνουν στην καθημερινότητά τους, στην δουλειά τους, στα σπίτια τους ή και στην βίαιη συμπεριφορά από κάποιους στο σχολείο τους, τότε ξεκινάει ο άνθρωπος να μην έχει στόμα και να θέλει να ουρλιάξει. Και γιατί να θέλει να ουρλιάξει; Να ουρλιάξει για να βγάλει από μέσα του αυτά τα συναισθήματα της καθημερινής του ζωής, αυτά τα οποία δεν θέλει ή δεν έχει μάθει να μπορεί να μοιραστεί με κάποιον άνθρωπο, ώστε να ηρεμήσουν μέσα του και να τα αντιμετωπίσει με πιο ξεκάθαρο μυαλό, και πιο ξεκάθαρη σκέψη.

Να θέλει να ουρλιάξει για να βγάλει τον θυμό από μέσα του και την κακία που έχει μαζέψει από τα γεγονότα της ζωής του, τις συμπεριφορές που έχει υποστεί και για τα μικροπράγματα που έχει κρατήσει μέσα του, και έχουν γίνει βουνό από κακία.

Ίσως το να ουρλιάξει να τον κάνει να νιώσει καλύτερα αλλά ίσως και όχι. Το να ουρλιάξει μια φορά ίσως να του φανεί παράξενο και να μην το νιώσει ή να μην του κάνει κάτι και να νιώσει χειρότερα, πιο χαμηλά, να τον στριμώξει ψυχολογικά και να μην έχει τη δύναμη να σταθεί στην καθημερινότητά του, στις υποχρεώσεις του και να σταθεί έτσι όπως ήταν στην αρχή. Παράξενο να συμβεί όλο αυτό, κι αν όμως συμβεί, ένας άνθρωπος δεν θα μπορεί να νιώθει τον εαυτό του.

Πρέπει να το πιάσει από την αρχή και να βρει έναν άνθρωπο που να ξέρει να τον βοηθήσει σε αυτό το βουνό με συναισθήματα και πράγματα της ζωής, έναν ειδικό, όπου θα τον ακούει και θα γνωρίζει την αρχή και το πού άρχισε να μπερδεύεται ο άνθρωπος και, αδειάζοντας αυτά που νιώθει θα νιώσει και θα θέλει να ουρλιάξει.

Ελσίντ Ντρομπανίκου