Ημερολόγιο

Η ρουτίνα μου

5 Οκτωβρίου 2016. Ώρα 21.30, βράδυ.
Σημείο: Πόρτο Ράφτη. Γυρνάω σπίτι. Είμαι στο αυτοκίνητο. Βάζω ακουστικά στ΄αφτιά μου και βάζω μουσική. Μια απαλή μουσική αυτή τη φορά.
Απολαμβάνω τον ουρανό και τα αστέρια από το παράθυρο του αυτοκινήτου. Και, όπως πάντα, ενεργοποιούνται οι σκέψεις μου. Οι φαντασίες μου. Πάλι αυτή η ρουτίνα. Σκέφτομαι το πώς θα είναι το μέλλον μου. Καλό ή κακό; Τι λες;

Αν θα πετύχω αυτό που θέλω. Αν θα έχω καλές σχέσεις/ επαφές με τα άλλα άτομα.
Αν όλα αυτά θα είναι έτσι όπως το θέλω εγώ.
Ήρεμα, όμορφα αλλά και διασκεδαστικά.
Kάποιες φορές, όμως, σκέφτομαι αρνητικά για όλα αυτά και χάνω τις ελπίδες μου. Τότε μου είναι δύσκολα. Επειδή είμαι περίεργος τύπος σκέφτομαι ή, απλώς, τα βλέπω διαφορετικά τα πράγματα. Είναι και το πώς νιώθω αυτή τη στιγμή που σκέφτομαι αρνητικά για κάτι. Νιώθω αδύνατη, στενοχώρια, αλλά κάποιες φορές και τίποτα. Προσπαθώ να ξεσπάσω τότε με κάποιο τρόπο. Όπως …χμμ… κλάμα; Ο πιο συνηθισμένος τρόπος για μένα. Προσπαθώ να τα προσπεράσω αυτά. Και να κοιτάξω την θετική πλευρά. Για κοίτα!
Έχω τόσα σημαντικά άτομα που με προσέχουν, φροντίζουν και με αγαπούν, και …αυτοί με κάνουν να νιώθω ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος στον κόσμο. Με κάνουν να χαμογελάσω. Να σηκώσω το κεφάλι ψηλά και να σκέφτομαι θετικά. Να μην χάνω τις ελπίδες που έχω. Γι’ αυτό τους εκτιμάω και τους σέβομαι. Είναι ξεχωριστοί για μένα αυτοί οι άνθρωποι. Τους αγαπάω.
Well… αρκετά είπα. Αν και… αυτές είναι οι σκέψεις μου. Αυτά σκέφτομαι πάντα.
Ευχαριστώ που με άκουσες. Αντίο, ημερολόγιο. Καληνύχτα.

Μαρία Οτζόνσεκ